Categorie: "Specials"

1. Gojira - The Way of All Flesh

De cd die ik het vaakst gedraaid heb, de plaat die mij het hardnekkigst bij de balzak wist te grijpen. Op het werk, thuis, in de trein en op de fiets.. Ik kon en kan geen genoeg krijgen van dit meesterwerk. De Franse moeilijkdoeners hebben naar mijn smaak bovendien twee zeer bijzondere dingen gepresteerd: 1. de lompheid van een Morbid Angel achtige sound vermengen met intelligente teksten die (ik meen het!) echt de moeite zijn om te lezen. Poëzie van één of andere hoge plank. En 2: een sound neerzetten die ondanks de overduidelijke invloeden toch écht vernieuwend is. Noem het een hervonden bruutheid zonder dat grindcore snelheden behaald hoeven te worden, zonder dat een putgrunt het feest verpest en volgepropt tot onbeschrijfelijk veel kontschop momentjes die je als luisteraar niet zag aankomen. Intelligente botheid, zeg maar. Band van het jaar, release van het jaar. Heil Gojira.

2. Opeth – Watershed

Natuurlijk, hoe kan het ook anders. Opeth in het jaarlijstje. Wat was ik in de ban van dit schijfje, toen ik begin dit jaar het promotje ontving. Ik heb de Zweden altijd goed gevonden, en ook al noem ik mezelf geen fan, een nieuw album van Akerfeldt en zijn vrinden is altijd een reden tot feest. Waar sommige bands het nodig vinden om om de zoveel jaar de koers 180 graden te wijzigen, doet Opeth iets wat schijnbaar onmogelijk is: met toevoegingen van kleine, subtiele verbeteringen aan de sound en het simpelweg schrijven van nog betere nummers overtreft het gezelschap zich keer op keer. Watershed is, net als altijd bij deze band eigenlijk, een typische groeiplaat waarin zoveel te ontdekken valt dat je je niet hoeft te vervelen tot de volgende uitkomt. Moet bijgezegd worden dat als je nooit een liefhebber van hun sound was, dat je het ook nooit zal worden.

3. Burst- Lazarus Bird

Zoals ik al zei; in de progressieve hoek vielen de beste klappen dit jaar. Althans, klappen die ik opliep, want het is mijn lijstje natuurlijk. Het wederom Zweedse Burst is typisch zo’n band die Opeth nou weer niet is; eentje die heruitvinden tot een mission statement heeft gemaakt.  Wat ergens in de jaren ’30 nog een hardcore band was, is de laatste jaren verworden tot een band die lange, epische, complexe en dubbeldikke nummers schrijft. Hun Lazarus Bird is een klein hoogtepunt in de discografie, waarin zoveel invloeden te horen zijn dat je vingers en tenen te kort komt om ze te tellen. Dat gebeurt vaker, maar dat het ook allemaal klopt én klinkt, zoals het op dit album doet, dat is redelijk zeldzaam.

4. Metallica – Death Magnetic

Ai. Metallica? Echt? Ja, echt. Ook al is de mix van het album om te huilen (surf eens rond en vind een betere, hobbyisten hebben er plenty gemaakt), ook al zijn sommige nummers ogenschijnlijk niet eens af, voor mij was Death Magnetic een statement. En wel deze: we kunnen het nog. Want dat kunnen ze, ‘het’. Het is een terugkeer naar ouderwetsere Metallica oorden, al zal de cynische metalhead die er een dagtaak aan heeft de fouten van ‘s werelds grootste metalband aan te wijzen het niet willen weten. Vergelijkingen met St. Anger en Load zijn misplaatst. Death Magnetic is een thrash album, en alleen al omdat ik die bandnaam en dat genre in één zin kan noemen is het een plekje in de jaarlijst meer dan waard.

5. Testament – The Formation of Damnation

De terugkeer van Alex Skolnick is er eentje die we geweten zouden hebben in 2008. Want zijn eindeloze invloed op het langverwachte nieuwe Testament album is groots. Oh, wacht, hij schreef alleen het nummer ‘F.E.A.R.’ Neemt niet weg dat het lange wachten meer dan beloond werd met een motherfucker van een plaat die meer dan één nieuwe Testament klassieker opleverde.

6. Disfear – Live the Storm

Voor mij was het volledig nieuw dat er al jaren lang een genre genaamd ‘D-Beat’ bestaat, maar goed who gives a fuck na het horen van Disfear: dat is namelijk een simpelweg krokante en onverbiddelijke hardcoreplaat. D-beat schmie-beat! Van begin tot einde ramt een soort liefdesbaby van Motorhead en Discharge door je huiskamer, en eigenlijk is dit de eerste HC-plaat sinds Blood for Blood’s ‘Serenity’ EP, die ik niet na vijf luisterbeurten kotsbeu was. Bovendien klinkt ie lekker gewelddadig, en da’s sowieso fijn.

7. Amon Amarth - Twilight of the Thundergod

Ok, ok. In de progressieve hoek vielen dan wel ‘ de klappen ‘, maar met een nieuwe Vikingschijf van Amon Amarth maak je me ook altijd blij. Natuurlijk is dit alles behalve progressief, maar feesten was het zeker met de baarden in de wind. De sound is misschien nét toegankelijker geworden, maar eigenlijk is er verder nauwelijks iets veranderd in het Amon kamp. Mocht ook jouw hersenpan aan de binnenkant jeuken, dat is de baard van Amon Amarth die nog steeds in je kop zit. Odin hoorde dat het goed was, en de Amerikanen ook; ‘Twilight of the Thundergod’ haalde wonder boven wonder de mainstream Billboard chart.

8. Melvins - Nude With Boots

Het zou flauw zijn om te zeggen dat ‘een nieuwe Melvins gewoon in het jaarlijstje thuishoort’, maar zo erg is het wel haast met mij gesteld. Toch is Nude With Boots op meerdere fronten een sterke plaat. Ten eerste issie hartstikke gratis (streamend) te luisteren, wat al een duim omhoog verdient. Ten tweede bevat de schijf, ondanks dat het het vierhonderdtweeendertigste album van de stoners is toch weer een paar frisse nummers die de interesse wekken zonder dat er een vodecoder en twintig effectendoosjes aan te pas moeten komen. De Melvins zijn weer ont-Patton’d en een beetje terug bij af. Ten derde leverde het de heren een optreden in een kinderprogramma op. Dus.

9. Cynic - Traced in Air

De ultieme onthaast-plaat van 2008 kwam op de valreep, met de progressieve depressie die Cynic heet. Traced in Air is even relaxend als diepgaand, en daarmee typisch zo’n plaat voor op de achtergrond (kabbelt lekker weg), of juist op de koptelefoon (imponeert en brengt je in vervoering als een motherfucker). En dan te bedenken dat deze band ooit in de thrash-afdeling van uw staalhandel lag. Nu is een pot lekker böken niet mis, maar als dit een alternatief is, zeg ik ‘do-may-dee-mah’. ‘Men’ zegt dat het een groeiplaat is, en ik heb simpelweg de tijd niet gehad om dat te ervaren, maar de eerste indruk is overweldigend genoeg om hem zomaar aan de rand van het lijstje toe te voegen.

10. Genghis Tron - Board up the House

Wederom een plaat die pas recentelijk huize Nasse heeft bereikt, en daarmee misschien wel veel te laag is geëindigd. Gengis Tron is een gezelschap die een sound heeft die zich lastig laat vangen, maar houdt het maar op een ervaring die moet lijken op het roken van een dikke joint temidden van een tornado, en dit alles in de vorm van een onverbiddelijke grindcoreplaat die eigenlijk best graag een breakcore-feestje wilt bouwen. Compleet schizofreen! Harder dan anale seks met een koevoet, en alsof dat al niet pijn genoeg doet; het is ook nog eens een groeiplaat. Au.