Na het eerste album begon het te rommelen bij Imperia en volgenden er personeelswisselingen. Nu maakt dat bij Imperia niet zoveel uit, want de band draait om zangeres Helena Michaelsen. Michaelse zong in het verleden bij Trail Of Tears.
De nummers op dit tweede album van de band staan in dienst van haar stem. Nummers waar gitarist Jan Yrlund – die ook aan het debuut van Delain meewerkte – voornamelijk verantwoordelijk voor is. De heftige opera zanglijnen van het eerder werk hebben grotendeels plaats gemaakt voor mildere en toegankelijkere zang. En dat is een goede keuze geweest, want de nummers luisteren namelijk erg lekker weg. Alleen in The Calling zet Michaelsen het nog even dik aan.
Muzikaal gezien steekt het allemaal ook prima in elkaar. Zo galoppeert de band er rustig op los in Fly Like The Wind en rollen de drums mooi onder de melodieën van het titelnummer door. Imperia blijft trouw aan de beproefde gothic metal combinatie van orkestrale synths, heldere vrouwenzang en stevig gitaarwerk. Een beproefd recept, maar door Imperia wel voorzien van een eigen smaakje.
Wat misschien nog het grootste pluspunt is, is dat de band opvallend volwassener klinkt dan voorheen. Op elk moment klinkt de muziek helemaal af. Een mooie stap vooruit.
(Verschenen in Platomania)
Lees ook:Eerste track nieuwe Imperia
Lees ook:Dark Tranquillity – Fiction
Lees ook:La Ventura: Hollandse nieuwe
Lees ook:Cradle Of Filth – Thornography
Lees ook:Volbeat – Rock The Rebel / Metal The Devil